Thursday, July 28

saya ini jiwa blues tahu....

ingat cerita seminggu lalu.....
rasa nya masa tuh aku dengan dia baru saja keluar makan.......
kami duduk dalam kereta...
cerita masa depan........

soalan dia yang buat aku ketawa......

kita kahwin nak tak????
tunggu aku habis pergi bercuti dengan kawan-kawan lagi boleh tak??

dia hanya mampun semyum dan geleng kepala......

kenapa kau tak macam perempuan lain yer????
maksud kau??
kau tak pakai mekap....minyak wangi.....dalam beg kau cuma ada purse,duit,hanfon dan lotion.....
perlu ka aku bermake up???
perlu kot...untuk tambah seri wajah.......
aku hodoh sangat ker????
tak la.......tapi rasa nya kalau kau pakai make up makin cantik kot.....
kau tak boleh terima aku macam ni ker???
boleh itu cuma cadangan la....

tapi rasa nya apa yang dia cakap memang betul......
aku rasa aku la wanita paling blues gilerrrr.....
bukan tak pernah bermake up...
tapi aku rasa macam anak patung yang sudah berusia beratus tahun yang hanya tunggu masa untuk di buang...

apapun terima la aku apa adanya....
jiwa aku blues tahu....
eye bag di sekitar mata ini la eye shadow aku......
pipi tak berblusher ini jugak yang kau rindu bila seharian aku tidak senyum.....
kan????!!!

jangan paksa aku pakai make up....
sebab aku takut aku lupa siapa diri aku di kemudian hari dan aku paling takut aku lupa kau.......
kau faham kan???

spontaneous thursday #2:untuk encik mengaku tunang...

Untuk kali ke seratus lima puluh juta
Mereka tanyakan engkau soalan yang sama
“Eh kenapa kau masih lagi mahukan dia?”
“Apa kau buta apa kau pura-pura suka”
Di seratus lima puluh juta kali itu
Di depan semua engkau tarik tangan aku
Yang sedang buat muka kosong tak ambil tahu
Sambil ketawa engkau bilang satu per satu
“Dia mungkin bengis seperti singa”
“Tapi dia nangis tonton cerita Korea”
“Dia mungkin keras bila bersuara”
“Tapi dia jelas jujur apa adanya”
“Aku lagi kenal dia”
Eh dah lebih seratus lima puluh juta kali
Aku pesan padamu apa yang bakal jadi
Engkau dan aku ada mungkin tidak serasi
Engkau sangat manis aku ini pula dawai besi
Di setiap seratus lima puluh jutanya
Aku pun dalam hati semacam tak percaya
Apa kau lihat pada aku jujurkan saja
Terus kau cubit dagu aku sambil berkata
“Sayang mungkin baran tak kira masa”
“Tapi sayang tahan kalau yang salah saya”
“Sayang mungkin saja keras kepala”
“Tapi sayang manja bila kita berdua”
“Saya kenal sayang saya”
Buat apa di cerita
Bahagia kita rasa
Biar tak dipercaya
Peduli orang kata
Baju ronyok tak apa
Asal pakai selesa
Berkilau tak bermakna
Kalau hati tak ada
Aku lebih bengis dari sang naga
Tapi bisa nangis semata demi cinta
Suaraku keras tak berbahasa
Kerna aku rimas gedik mengada-ngada
Aku mudah baran tidak semena
Mana boleh tahan angin cemburu buta
Dan aku sengaja tunjuk keras kepala
Aku punya manja kau saja boleh rasa
Rahsia kita berdua


fyn jamal 150 juta...